Je kent ze wel: Captchas. Veelal een negental fotootjes waar je de foto’s uit moet selecteren die aan de omschrijving die er boven staat voldoen. Maar wat is er toch allemaal mee aan de hand de laatste tijd?
Captcha staat voor Completeley Automated Public Turing test to tell Computers and Humans Apart. De doelstellingen zijn tweeledig: het leven van bots moeilijker maken en tegelijkertijd A.I. trainen om teksten en beelden te kunnen interpreteren.
Is het je opgevallen dat de captchas – tests waarbij je online moet bewijzen dat je echt een mens bent en geen robot – steeds moeilijker worden? Een aantal jaren terug hoefden we alleen nog maar letters te herkennen die iets vervormd waren.
Daarna kwamen foto’s waarop bijvoorbeeld een auto te zien kon zijn, maar vaak slechts gedeeltelijk of ver op de achtergrond. Dat was voor ons geoefende menselijke oog ook prima te doen.
Maar de laatste tijd krijg ik zelf moeite om door de captcha-hoepels heen te springen. Enkele maanden geleden wilde ik een NFT kopen (via het onvolprezen Veve platform) en moest ik voordat ik kon betalen de foto’s met een verkeerslicht selecteren. Ik moest snel mijn leesbril erbij pakken en de telefoon op maximale helderheid zetten (veertiger die ik ben) en klikte vervolgens de foto’s aan waarvan ik het idee had dat er wel eens een verkeerslicht op zou kunnen staan. Het was niet goed. Nog één kans. Weer mis.
Omdat het allemaal te lang duurde, was ik mijn reservering intussen kwijt en ging de NFT aan mijn neus voorbij. En let wel: we zaten toen nog in een crypto en NFT bull market, dus dat was toen echt erg zuur!
Maar waar ik al twijfelde bij de verkeerslichten, zebrapaden en boten die ik moest identificeren, is de twijfel nu omgeslagen in vertwijfeling. Tegenwoordig krijg je de meest vreemde vragen. Bijvoorbeeld of je de foto’s kunt selecteren waarop een lachende hond staat. Of de foto’s met paarden in de wolken. Pardon?
Captchas zijn ontworpen om een geautomatiseerd systeem geen naadloze ervaring te bezorgen op een site. Maar intussen zijn 5 sterren cryptogrammen gemakkelijker te kraken dan sommige captchas.
Wat gaat hier mis? Het lijkt gestoeld op goede bedoelingen, waarbij iemand even vergeten is de klant (in dit geval de online gebruiker) te vragen wat hij of zij graag wil. Big Tech bedrijven wilden een probleem voor ons oplossen: wij vonden en vinden captcha’s saai. Veel mensen hebben het idee dat ze voor het karretje gespannen worden om de modellen van de Big Tech bedrijven aan trainingsdata te helpen en voelen zich tegelijk verplicht om ze hieraan te helpen, omdat mensen anders niet verder kunnen in hun online proces.
Om de verveling en irritatie te verdrijven wilden Apple en Google het anders gaan doen. Zodat we niet meer het gevoel hebben dat we met het identificeren van zebrapaden de algoritmes van deze bedrijven aan het trainen zijn, maar dat we het gevoel hebben iets leuks te doen. Dáár komen die lachende honden en paardenwolken vandaan. Men dacht dat we dat leuk vonden.
Het is eens te meer een teken dat technologische ontwikkelingen niet in een IT-vacuüm moeten worden ontwikkeld. Verbinding met de klant is noodzakelijk als je deze klant uiteindelijk blij wil maken. En hoe idyllisch het ook klinkt, van paardjes in de wolken worden gebruikers niet blij.
Michel van der List 
Geef een reactie